Nie będzie to tekst wyłącznie dla fanów Chelsea czy Barcelony. Nigdy tak naprawdę nie poznaliśmy kulisów rewanżowego spotkania półfinałowego Champions League z 2009 roku. 6 maja minęło dokładnie 11 lat od tamtego wydarzenia, a wśród tych, którzy, tak jak ja, oglądali tamto spotkanie jako kibice The Blues, wspomnienia nadal wywołują spore rozgoryczenie. Niech ten tekst posłuży nam za grupową terapię, a tym, którzy meczu nie widzieli, niech uświadomi, że takie rzeczy w futbolu się zdarzały. Piszę o tym także dlatego, że w mojej opinii Chelsea była wtedy drużyną, która finał wygrałaby w cuglach.

Sędzią spotkania był Norweg Henning Ovrebo, arbiter, który rozpoczynał swoją przygodę w 1992 roku, będąc rozjemcą w spotkaniach pierwszej ligi norweskiej. Dwa lata później zdobył licencję sędziego międzynarodowego. Co ciekawe, z wykształcenia jest psychologiem, co mogło mu pomóc poradzić sobie z publicznym linczem, jaki spotkał go po spotkaniu z 6 maja 2009 roku. Ovrebo jeszcze przez trzy kolejne lata otrzymywał listy z pogróżkami od fanów Chelsea, którzy nie mogli pogodzić się z jawną niesprawiedliwością, jaka spotkała ich zespół.

Kończąc temat samego arbitra, dodam jedynie, że obecnie pracuje w wyuczonym zawodzie i doradza norweskim olimpijczykom, jako psycholog sportowy.

Dziennikarski obowiązek nakazuje przedstawić sytuację obu ekip przed rewanżem. Pierwsze spotkanie na Camp Nou zakończyło się bezbramkowym remisem, a to oznaczało, że aby awansować do finału, Chelsea wystarczało zwycięstwo jedną bramką. Zespoły wyszły w następujących ustawieniach:

Trzeba podkreślić, że tamta Chelsea nie była nastawiona na defensywę, choć przeciwnikiem była Duma Katalonii, prowadzona przez, budującego potęgę Barcy, Josepha Guardiolę. Tiki taka miała dopiero rozpalić wyobraźnię kibiców piłkarskich, a zwycięstwo w finale ówczesnych rozgrywek Ligi Mistrzów było jedynie zachętą do dalszej pracy, a nie jej końcowym efektem.

9’ – Gol Essiena

Zacznę od tego, że tak jak szanuję Dariusza Szpakowskiego, tak jego komentarze w stosunku do Barcelony nigdy nie były obiektywne. Zawsze wyczuwałem w jego głosie większą ekscytację, gdy bramkę zdobywała Duma Katalonii aniżeli, gdy czynił to przeciwnik. Posłuchajcie sami, po chwili ekscytacji przychodzi normalny ton, jakby nic się nie wydarzyło. Przy bramce Iniesty, ekstaza trwa w najlepsze. Tyle prywaty. Michael Essien udowodnił nie raz, że strzelać z dystansu potrafi. Popularny „Bizon” kapitalnie uderzył z woleja, a piłka po odbiciu od poprzeczki i murawy trafiła do siatki.

Na ten moment Chelsea gra dalej, a to Barcelona musi gonić wynik, choć nie bardzo ma pomysł na grę.

Teraz przyjrzymy się sytuacjom spornym. Przy każdej zamieszczę odpowiedni komentarz.

Faul na Maloudzie

Sytuacja, która w mojej ocenie powinna zakończyć się jedenastką dla Chelsea. Dani Alves pomylił dyscypliny i zamiast piłkarza zobaczyliśmy zapaśnika. Zapewne obecnie wielu sędziów uznałoby, że jest to walka ciało w ciało, ale umówmy się, że Brazylijczyk ewidentnie uniemożliwia Floro dojście do piłki. Wobec wielu innych kontrowersji z tamtego spotkania, ocenię tę sytuację na 6 w 10-stopniowej skali.

                                                                                                                                                              Karny 6/10

Dyskusyjna sytuacja z Drogbą

To jedna z bardziej spornych sytuacji w meczu. Didier Drogba wychodzi na czystą pozycję, przyjmuje piłkę do siebie, co spowalnia znacznie jego ruch do przodu. Cały czas, koszula w koszulę, jest przy nim Eric Abidal. W pewnym momencie Iworyjczyk wypuszcza sobie futbolówkę do lewej strony i pada na murawę. Widać, że był pociągany za koszulkę, że pracowała lewa noga obrońcy Barcelony, włożona przed Drogbę, ale czy należał się w tej sytuacji rzut karny? Moim zdaniem nie, choć, co oczywiste, kibice mieli odmienne zdanie.  

                                                                                                                                                              Karny 3/10

Starcie Drogby z Abidalem

Współczuję sędziom, którzy bez pomocy VAR-u muszą rozstrzygać takie sytuacje. Choćbyście zatrzymywali tę akcję klatka po klatce, choćbyście patrzyli na nią w nieskończoność to w waszych głowach będą na zmianę rozbrzmiewać zdania: To jest karny! To jednak nie jest karny! Nie no, ewidentny karny! Problem numer jeden – czy potencjalny faul miał miejsce w polu karnym czy może jeszcze przed nim? Problem drugi – czy Yaya Toure, który, co akurat widać doskonale, cały czas szarpie Drogbę, wykonuje prawidłowy wślizg i wybija piłkę czy najpierw uderza w nogi rodaka?

Mam spory problem z oceną tej sytuacji, ale zakładając, że faul rozpoczął się jeszcze przed polem karnym, podyktowałbym rzut wolny za pociąganie Drogby za koszulkę oraz rękę. Frustracja jest jednak tym większa, że sędzia Ovrebo nawet tego nie potrafił zrobić.

         Karny 5/10, Rzut wolny 7/10

Drogba vs Abidal ponownie

Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Kolejna sytuacja z udziałem napastnika Chelsea i obrońcy Barcelony. Ashley Cole dogrywa górną piłkę na wysokości klatki piersiowej Didiera Drogby. Ten przyjmuje ją, jednak w jednej chwili pada w polu karnym niczym rażony piorunem. Gdy przyjrzymy się akcji z bliska, widać wyraźnie jak mocno Abidal pracuje łokciem. Obraz z kamery sugeruje, że cios został wymierzony z premedytacją na wysokości lewej łopatki Iworyjczyka. Co robi sędzia Henning Ovrebo? Nakazuje dalszą grę.

                                                                                                                                                              Karny 7/10

Anelka upada, Abidal z czerwoną kartką

Faktem jest, że Abidalowi zbierało się od dłuższego czasu, ale czy w tym momencie zasługiwał na czerwoną kartkę? Jeśli do faulu doszło, to jak najbardziej tak, bo był ostatnim obrońcą. Ja natomiast kwestionuję tę sytuację i nie jestem przekonany o słuszności decyzji norweskiego arbitra. Po meczu pojawiały się liczne zarzuty, że mecz był ustawiony, a czerwona kartka dla Abidala była jedynie pretekstem, aby odrzucić od siebie wszelkie podejrzenia. Bzdurniejszej teorii nie słyszałem.

Widzimy jak Anelka wyprzedza Abidala, zbiega do środka i upada. Patrząc na akcję z tyłu, można odnieść wrażenie, że obrońca podstawia nogę napastnikowi The Blues. Z bliska natomiast widać, że lewa noga Abidala mogła mieć kontakt z prawą stopą Anelki, co w konsekwencji wybiło go z rytmu i doprowadziło do upadku, jednak jest to sytuacja tyleż kontrowersyjna, co wręcz groteskowa. Ovrebo miał wcześniej kilka dużo bardziej oczywistych powodów do użycia gwizdka, a zdecydował się na to, w najbardziej dyskusyjnej sytuacji całego meczu.

                                                                                                                                         Faul 1/10

Ręka Pique, karny dla Chelsea

Kolejna sytuacja to ewidentna ,,10” w skali przewinień. Nicolas Anelka otrzymuje przedłużoną piłkę od Drogby, chce odbić piłkę obok Pique do prawej strony, lecz futbolówka trafia w rękę Hiszpana. Nie zrozumcie mnie źle. Na podwórku też używałem argumentu „przy ciele”, gdy piłka ocierała się choćby o moją górną kończynę, ale bądźmy poważni. Półfinał Ligi Mistrzów, miliony widzów, obrońca zdecydowanie powiększa obręb ciała i zagrywa piłkę ręką. W dobie obecnych przepisów, które są absolutnie niedopracowane, pewnie wielu sędziów dyskutowałoby o tej sytuacji, ale w owym czasie przepisy były jasne. Ręka, karny i czerwona kartka dla Pique.

Karny 10/10, czerwona kartka 8/10

Ręka Eto’o, rzut karny i szansa na zwycięstwo

Na koniec sytuacja, która miała miejsce minutę po golu Andresa Iniesty na 1:1. Frank Lampard wybija piłkę z rzutu rożnego, tę wybija jeden z obrońców Barcelony i momentalnie z woleja uderza Michael Ballack. Futbolówka trafia w wyciągniętą ku górze rękę Samuela Eto’o. Sędzia Ovrebo pozostaje niewzruszony, a Ballack omal nie zjada go żywcem. Rozlega się końcowy gwizdek, dalsze sceny już wszyscy znamy. Piłkarze Chelsea biegną do arbitra, są odciągani przez Guusa Hiddinka, szczególnie Didier Drogba, który jeszcze długo nie może się uspokoić. Podobnie jak w sytuacji z Gerrardem Pique, nie można mówić o braku celowości zagrania ręką. Zawodnik, który chce schować rękę, nie podnosi jej do góry. Mamy do czynienia z ewidentnym powiększeniem powierzchni ciała, odległość zawodnika strzelającego względem obrońcy jest dostatecznie duża. Koniec tematu.

                                                                                                                                                     Karny 10/10

Ile widzieliście meczów, w których zdarza się jedna kontrowersja, ale jej konsekwencje decydują o wyniku? Zapewne mnóstwo. Wymienię choćby mecz Anglia – Niemcy na Mundialu w 2010 roku, w którym nie uznano gola Franka Lamparda, choć piłka o dobre 30 cm minęła linię bramkową. Mecz Interu z Barceloną z 2010 roku, kiedy Diego Milito zdobył, być może, bramkę ze spalonego. Spotkanie Chelsea z Liverpoolem ze słynną bramką widmo.

Przykłady można mnożyć, ale nie było meczu, a przynajmniej ja takiego nie znam, w którym dokonałoby się tyle błędów sędziowskich, wypaczających wynik meczu. Nie wszystkie były na korzyść jednej z drużyn, bo wspominałem tutaj choćby przykład czerwonej kartki dla Erica Abidala, ale na pewno kilka, mających bezpośredni wpływ na wynik przydarzyło się Chelsea. To zaskakujące, bo przecież The Blues byli gospodarzami tamtego spotkania. Zapewne ten mecz służy obecnie za przestrogę dla ochotników, chcących zostać sędziami piłkarskimi, a dla kibiców ze Stamford Bridge to wciąż nieodżałowana trauma.