Początki istnienia klubu

Wieczór był dość chłodny, jak przystało na Anglię, padał deszcz. Właśnie taka była pogoda w dniu 10 marca 1905 roku, dniu, w którym powstała Chelsea FC. Na pierwszym piętrze pubu o wdzięcznej nazwie "Rising Sun" spotkało się pięciu panów: milioner Henry Augustus 'Gus' Mears, jego brat Joseph, ich szwagier Henry Boyer, publicysta Alfred Janes oraz właściciel pubu, Edwin, który był jednocześnie bratankiem Alfreda. Wszyscy panowie doszli do porozumienia, że właśnie założyli klub piłkarski.

Skąd wziął się u nich pomysł żeby założyć własny klub piłkarski? Powód był bardzo prosty: niespełna rok temu bracia Mears kupili stadion Stamford Bridge. Bardzo mało brakowało, a stadion ten odsprzedali by później Fulham FC. Jak to zwykle bywa, właściciele nie dogadali się z klubem co do kwoty sprzedaży. Jak widać, bardzo mało brakowało, a Chelsea mogła wcale nie powstać. Po klęsce sprzedażowej, panowie postanowili założyć własny klub piłkarski. Namówił ich do tego znany finansista, Frederick Parker. Ostatecznie klub otrzymał taką samą nazwę jak sąsiednia dzielnica - Chelsea.


Właściciele nie zwlekali i od razu po powstaniu klubu zaczęli szukać odpowiednich piłkarzy oraz trenera. Tym samym, reprezentant Szkocji, Jacky Robertson, został pierwszym w historii grającym trenerem Chelsea. Wcześniej wymieniany Parker robił co w jego mocy, by drużyna dostała pozwolenie na grę w Football League Division Two. Udało mu się, klub otrzymał pozwolenie 29 maja, a Pan Frederick mógł pomóc Robertsonowi w kreowaniu zespołu. Warto tutaj wspomnieć, że pierwszym transferem do klubu był Willy Foulke, znany pod pseudonimem "Grubas". Sheffield United otrzymało za ponad 150-kilogramowego bramkarza równe 50 funtów.

Nadszedł wrzesień, jesienny wiatr nie dawał o sobie zapomnieć, a Chelsea rozpoczynała zmagania w Division Two. Pierwszy mecz rozegrany został dokładnie 2 września. Stadion Stockport Country wypełnił się po brzegi, a drużyna gospodarzy pokonała Chelsea 1:0. Klub z zachodniej części Londynu nie musiał długo czekać na okazję do rehabilitacji. Dokładnie 3 dni później, pod stadionem Stamford Bridge rozdawano pierwszy w historii program meczowy, który zawierał 4 strony. Okazała wygrana (4:0) nad Liverpoolem podniosła morale w drużynie. Najlepsze miało jednak dopiero nadejść, przynajmniej jeśli chodzi o frekwencję na stadionie. Wiosna w pełni, zbliżają się święta Wielkanocne, a na Stamford Bridge przyjeżdża wielki Manchester United, lider tabeli. Rozgrywany w Wielki Piątek mecz, przyciągnął na stadion aż 67 tysięcy kibiców. Eksperci pisali wówczas na łamach prasy, że to Chelsea była w tym spotkaniu drużyną lepszą, jednak brakowało jej szczęścia. Mecz zakończył się rezultatem 1:1. Ostatecznie, Chelsea zakończyła ten sezon na 3. miejscu, a przed nią uplasowali się Bristol City oraz Manchester United.

 

Pomimo dobrych wyników, Robertson odszedł z klubu w styczniu 1907 roku, ponieważ jego wizja gry nie pokrywała się z wizją szefostwa. Po odejściu Robertsona, władzę w klubie przejął dotychczasowy sekretarz, William Lewis. Niespodziewanie, doprowadził on do awansu ekipy do najwyższej klasy rozgrywkowej. Za ten sukces można podziękować głównie dwóm panom: Windridge'owi oraz Georgowi Hildsonowi. Drugi z nich, jako pierwszy w historii, zdobył dla Chelsea 100 bramek.

Lata 1910 - 1920

 

Po awansie, William Lewis został dyrektorem klubu, a jego miejsce zajął David Calderhead. Pozostał on menedżerem Chelsea przez następne 26 lat. Historia klubu pokazuje, że odniósł on mały regres, spadając w sezonie 1909/10 do Second Division, by po roku ponownie awansować do najwyższej klasy rozgrywkowej. To nie koniec wzlotów i upadków. W sezonie 1914/15 klub zajął 19. miejsce w tabeli i ponownie czekał go spadek. Jak się jednak później okazało, sezon 1914/15 był ostatnim zanim zawieszono rozgrywki z powodu I Wojny Światowej. Ważne odnotowania jest to, że słaby występ w lidze wcale nie przeszkodził zawodnikom Chelsea w dotarciu do pierwszego w historii finału FA Cup, w którym odnieśli oni porażkę 0:3 z Sheffield United.

Rozgrywki zostały wznowione w 1919 roku, a ligę rozszerzono do 22 drużyn, tak więc Chelsea nadal mogła występować w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Historia Chelsea pokazuje, że klub był jednym z najlepiej dopingowanych w kraju z największą średnią frekwencją w latach 1907-1914. Przyczyniło się do tego w dużej mierze sprowadzenie wielkich gwiazd, takich jak Ben Warren, czy napastnik Bob Whittingham. Klub ze stolicy Anglii grał również atrakcyjny dla oka futbol.

 

W pierwszym sezonie po zakończeniu wojny, Chelsea odniosła największy, jak do tej pory, sukces w lidze angielskiej. Zakończyli oni rozgrywki na trzecim miejscu, osiągając półfinał FA Cup (porażka z późniejszym triumfatorem tych rozgrywek - Aston Villą).

Lata 1921 - 1950

Po kilku latach w najwyższej klasie rozgrywkowej, klub ponownie spadł do drugiej ligi. Miało to miejsce w sezonie 1923/24. Przebywał tam aż pięć sezonów, a awans do pierwszej dywizji wywalczyli w sezonie 1929/30. Klub pozostał tam przez następne 32 lata.

Po awansie do pierwszej ligi, Chelsea wydała 49 tysięcy dolarów na trzech znanych w tym czasie piłkarzy: Hughie Gallachera, Alexa Jacksona i Aleca Cheyne'a. To oni mieli być zapewnieniem trofeów. Całe trio grało jednak sporadycznie i nie miało większego wpływu na sukces drużyny. Wszyscy trzej piłkarze opuścili klub w 1936 roku, ze znaczną stratą finansową.

 

David Calderhead, który prowadził Chelsea od 1907 roku, został zastąpiony przez Leslie Knightona w 1933 roku, ale przyjście nowego menedżera nie odmieniło losów klubu. Nawet tak świetni piłkarze jak: Tommy Law, Sam Weaver, Syd Bishop, Harry Burgess, Dick Spence, czy Joe Bambrick (wszyscy z nich to reprezentaci kraju) nie byli w stanie pomóc Chelsea i ich największy sukces w tej dekadzie to ósme miejsce w tabeli ligowej.

Posiadając nawet tak świetnych piłkarzy, Chelsea była o dwa punkty od spadku w latach 1932/33 oraz 1933/34, a także o jeden punkt w sezonie 1938/39. Leslie Knighton opuścił więc klub bez żadnego sukcesu w 1939 roku. Zastąpił go Szkot (były menedżer QPR), Billy Birrell. Wkrótce po tym, jak Birrell został mianowany nowym menedżerem klubu wybuchła II Wojna Światowa i ponownie wszystkie rozgrywki zostały wstrzymane.

Po zakończeniu konfliktu w 1945 roku, w ramach gestu dobrej woli, ogłoszono, że FC Dynamo Moskwa, panujący mistrz Związku Radzieckiego, pojedzie do Wielkiej Brytanii, by rozegrać tam kilka sparingów, m.in. z Chelsea FC. Pojedynek ten miał odbyć się 13 listopada 1945 roku, a oglądało go na stadionie ponad 100 tysięcy fanów. Mecz zakończył się wynikiem 3:3.

Chelsea była zupełnie inną drużyną po wojnie, aniżeli przed nią. Ze starej drużyny zostało tylko dwóch piłkarzy. Klub kupił trzech znanych zawodników za łączną sumę 40 tysięcy dolarów. Trio przyniosło klubowi jeszcze większy szacunek, a jeden z nich (Tommy Lawton) ustanowił nowy rekord klubu, strzelając 26 bramek w 34 spotkaniach ligowych w sezonie 1946/47.

 

Niestety, nawet dobra gra napastnika, nic nie dała, ponieważ klub pod wodzą Birrella nigdy nie zajął w lidze wyższego miejsca niż 13. W 1950 roku był jednak bardzo blisko zdobycia FA Cup, jednak w półfinale został wyeliminowany przez Arsenal FC.

 

Lata 1951 - 1980

 

Klub po raz drugi w ciągu dwóch lat dociera do półfinału FA Cup i ponownie trafia na Arsenal. Przeciwnicy kolejny raz zwyciężają, a menedżer Chelsea składa dymisję niedługo po meczu. Klub przejmuje były napastnik Arsenalu, Ted Drake. To on zmodernizował drużynę, wprowadzając nowy i ulepszony reżim treningowy, a także zmieniając przydomek zespołu z "Emeryci" na "The Blues". Przy okazji zmieniony zostaje także herb klubu.

Ted Drake postanowił także wstrzymać wydawanie olbrzymich pieniędzy na sławnych piłkarzy, a zamiast tego zdecydował się na pozyskiwaniu młodych zawodników z niższych dywizji. Pierwszy rok za kadencji Drake'a nie był obiecujący, bo klub zakończył sezon na 19. miejscu w tabeli i dzielił ich zaledwie punkt od spadku. W drugim sezonie, drużyna zajęła ósme miejsce.

W sezonie 1954/55 wszystko wypaliło i ku zaskoczeniu, Chelsea FC wygrała swój pierwszy mistrzowski tytuł. Drużyna składała się z wielu nikomu nieznanych piłkarzy. Kolejne lata nie były jednak tak owocne. W następnym sezonie, Chelsea zakończyła na 16. miejscu w tabeli. Ted Drake został zwolniony we wrześniu 1961 roku, po porażce z Blackpool (0:4), co sprawiło, że klub spadł na ostatnie miejsce w tabeli.

 

Zastępcą Teda Drake'a był 33-letni trener, Tommy Docherty, który w 1962 roku przejął skazany na spadek zespół Chelsea. Szkot od razu zaczął sprzedawać starszych zawodników i wprowadzał do drużyny młodych piłkarzy, którzy wyróżniali się na tle młodzieżowych drużyn, eksperymentując z różnymi graczami oraz formacjami. Jego celem było wypracowanie wizji na przyszłość, ponieważ w obecnym sezonie nie był w stanie uniknąć spadku do niższej dywizji.

 

W swoim pierwszym pełnym sezonie w klubie, Docherty pomógł Chelsea awansować do pierwszej ligi angielskiej. Przyczynił się do tego bez wątpienia surowy reżim i wysoka dyscyplina. Po awansie do pierwszej ligi, The Blues zajęli piąte miejsce w tabeli, posiadając młody i obiecujący skład, w którego skład wchodził między innymi Bobby Tambling, zdobywca 202 bramek dla klubu.

 

W następnych latach, Chelsea Docherty'ego stała się trudnym do pokonania przeciwnikiem, jednak udało mu się zdobyć tylko jedno trofeum, mianowicie Puchar Ligi w sezonie 1964/65. Historia klubu pokazuje, że Docherty ze swoją drużyną osiągnął finał FA Cup w sezonie 1966/67, jednak w ostatecznym meczu polegli oni z Tottenhamem. Docherty został zwolniony na początku sezonu 1967/68 po tym, jak jego drużyna wygrała tylko dwa z pierwszych dziesięciu spotkań.

 

Zastępcą Docherty'ego został Dave Sexton. W dwóch pierwszych sezonach pracy z zespołem, Sexton zajął miejsca w TOP6, a w sezonie 1969/70 Chelsea zajęła trzecie miejsce w lidze i osiągnęła finał Pucharu Anglii, który ostecznie wygrała, pokonując po dogrywce ówczesnego mistrza Anglii, Leeds United.

 

Zwycięstwo w FA Cup pozwoliło wystartować Chelsea po raz pierwszy w historii w Pucharze Zdobywców Pucharów, gdzie klub odniósł wielki sukces, wygrywając pierwsze europejskie trofeum w historii. Drużyna Sextona pokonała w finałowym dwumeczu ekipę Realu Madryt.

 

Historia klubu pokazuje, że europejski sukces okazał się jedynym sukcesem, jaki Chelsea osiągnęła w latach 70. i początku lat 80., ponieważ zespół zanotował silny spadek, kończąc rozgrywki w 1975 roku w drugiej lidze. Chelsea awansowała do pierwszej ligi w sezonie 1976/77, by ponownie zostać zdegradowaną w sezonie 1978/79. Następne 4 lata, zespół spędził w drugiej lidze.

 

Lata 1981 – 2004

 

Lato 1983 roku było punktem zwrotnym w historii Chelsea, kiedy nowy menadżer, John Neal, zakontraktował kilku piłkarzy, którzy byli kluczowymi w odwróceniu losów klubu. Dzięki nowym zawodnikom, Neal awansował z Chelsea do pierwszej ligi już podczas pierwszego roku w klubie. Po powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej, w sezonie 1984/85, Chelsea zajęła 6. miejsce w tabeli, co pozwoliło zakwalifikować się drużynie do przyszłorocznej edycji europejskiego pucharu. John Neal przeszedł na emeryturę pod koniec 1984/85 z powodu problemów zdrowotnych, a w klubie zastąpił go John Hollins.

 

Drużyna prowadzona przez Anglika zakończyła sezon 1985/86 na szóstym miejscu, chociaż po pierwszych kolejkach była uważana za faworyta rozgrywek. W tym samym sezonie, Chelsea zdobyła tytuł w turnieju Full Members Cup, który powstał w tym właśnie roku rozgrywkowym. The Blues pokonali w meczu finałowym Manchester City 5:4.

 

Po dobrym początku, forma Chelsea znów zaczęła spadać i klub znalazł się w kłopotach spadkowych w latach 1987/88. Hollins został zwolniony w marcu 1988 roku, a jego następca, Bobby Campbell nie zapobiegł spadkowi zespołu do drugiej ligi.

 

Chelsea wróciła do najwyższej klasy rozgrywkowej w sezonie 1988/89. W sezonie 1987/88, ekipa prowadzona przez Campbella zdołała wygrać drugą ligę, wyprzedzając drugą drużynę o 17 punktów. Campbell, w sezonie 1988/89poprowadził zespół do zajęcia piątego miejsca w lidze, a także do drugiego w historii zwycięstwa w Full Members Cup, wygrywając w finale z Middlesbrough 1:0.

 

Pomimo zatrudnienia piłkarzy, którzy łącznie kosztowali ponad dwa miliony funtów, czyli Dennisa Wise oraz Andy'ego Townsenda, sezon 1990/91 był rozczarowaniem, ponieważ klub zakończył rozgrywki na 11. miejscu w tabeli i został wyeliminowany z obu pucharów krajowych przez drużyny z niższych lig.

 

Pod koniec sezonu 1990/91, Campbell został awansowany na dyrektora generalnego klubu, a jego następca, Ian Porterfield pomógł zakwalifikować się (co wiązało się ze zwykłym utrzymaniem w lidze) do Premier League, w trakcie pierwszego sezonu tych rozgrywek.

 

Ian Porterfield został zwolniony w połowie sezonu 1992/93 za słabe wyniki zespołu, który przegrał wszystkie mecze w pierwszych dwóch miesiącach sezonu. Jego następcą został bohater FA Cup z 1970 roku, David Webb, który uratował zespół przed spadkiem i zakończył sezon na 11. miejscu.

 

Po zakończeniu rozgrywek 1992/93, Webb został zastąpiony przez byłego pomocnika reprezentacji Anglii, Glenna Hoddle'a, który wywalczył awans do angielskiej Premier League jako grający trener Swindon Town. Pierwszy sezon Hoddle'a jako trenera Chelsea nie był zbyt imponujący. Klubowi groził spadek i wyłącznie świetna forma nowego napastnika, Marka Steina, pozwoliła drużynie z zachodniego Londynu utrzymać się w Premier League.

 

W sezonie 1993/94, Chelsea ponownie awansowała do finału FA Cup, w którym przegrała z Manchesterem United. Latem 1995 roku, The Blues podpisali kontrakt z dwoma światowej klasy piłkarzami: holenderską legendą Ruudem Gullitem i napastnikiem Manchesteru United, Markiem Hughesem, którzy mieli duży wpływ na przyszły sukces klubu.

 

Hoddle poprowadził Chelsea do 11. miejsca w sezonie 1995/96. Awansował także z drużyną do półfinału FA Cup, a następnie zrezygnował z trenowania Chelsea na rzecz reprezentacji Anglii. Ruud Gullit został mianowany grającym menadżerem w sezonie 1996/97, a do jego drużyny dołączyło kilku znakomitych piłkarzy w tym: Gianluca Vialli, Frank Leboeuf, Gianfanco Zola i Roberto Di Matteo. Po sezonie dołączyli do nich Gustavo Poyet oraz Tore Andre Flo.

 

Ta bogata w gwiazdy drużyna, pod kierownictwem Gullita, stała się jedną z najlepszych w Anglii i zyskała reputację prezentując atrakcyjny futbol. W sezonie 1996/97, Holender zwyciężył z Chelsea w FA Cup, kończąc 26-letni okres klubu bez żadnego trofeum. Spór z zarządem spowodował, że Gullit został zwolniony w lutym 1998 roku, a drużyna zajmowała wtedy drugie miejsce w Premiership i była w półfinale dwóch pucharów.

 

Od lutego 1998 roku, klub prowadził inny grający menadżer, Gianluca Vialli, który w tym samym roku wygrał z Chelsea Puchar Ligi oraz Puchar Zdobywców Pucharów. W sezonie, który zapowiadał się niezwykle ciekawie, czyli 1998/99, klub zajął zaledwie trzecie miejsce w lidze, nie zdobywając żadnego trofeum. Dzięki trzeciemu miejscu w Premiership, The Blues zakwalifikowali się do przyszłorocznej edycji Ligi Mistrzów po raz pierwszy w historii.

 

Występ w Lidze Mistrzów w roku 1999 był naprawdę imponujący, aż do odpadnięcia w ćwierćfinale z wyżej ocenianą Barceloną. Chelsea posiadała wtedy drużynę złożoną z wielu zawodników, którzy reprezentowali wówczas swoje kraje, w tym: Zoli, Di Matteo, Poyeta, Eda Goeya, Leboufa, Desailly'ego i Didiera Deschampsa. Należy tu zwrócić uwagę, że pod wodzą Vialliego, Chelsea stała się pierwszą angielską drużyną, która w jednym z meczów wystawiła skład, w którym nie było żadnego Anglika.

 

Sezon 1999/00 zakończył się rozczarowaniem, ponieważ klub zakończył sezon na piątym miejscu w tabeli. Głównym powodem takiego obrotu spraw miał być napięty terminarz rozgrywek ligowych oraz pucharowych. Brak sukcesu ligowego nie był jednak problemem z ponownym wygraniem Pucharu Anglii. Drużyna Vialliego pokonała w finale Aston Villę.

 

Gianluca Vialli został zwolniony we wrześniu 2000 roku po wygraniu tylko jednego z pięciu pierwszych meczów sezonu. Zanim jednak został zwolniony, wydał 26 milionów funtów na wysoko ocenianego Jimmy'ego Floyda Hasselbainka i islandzkiego napastnika, Eidura Gudjohnsena. Vialli został zastąpiony przez Claudio Ranieriego, który zakończył pierwszy sezon pracy w Chelsea W TOP6. Włoch zaczął przebudowę składu, sprzedając kilku starszych piłkarzy i zastępując ich takimi zawodnikami jak: Terry, Gallas, Lampard, czy Jesper Gronkjaer.

 

Drugi rok rządów Ranieriego jako menadżera Chelsea zapowiadał się ciekawie. Udało mu się osiągnąć półfinał Pucharu Ligi, a także finał FA Cup. W obu przypadkach przegrał jednak w rywalizacji z Arsenalem. Sezon 2001/02 Chelsea zakończyła na szóstym miejscu w tabeli Premier League.

 

W sezonie 2002/03, Claudio Ranieri poprowadził swoją drużynę do czwartego miejsca w Premiership, co pozwoliło zakwalifikować się do przyszłorocznej edycji Ligi Mistrzów. Jednym z kluczowych meczów, które pozwoliły zająć miejsce premiowane grą w Champions League był ten z 11 maja 2003 roku, kiedy Chelsea pokonała Liverpool. W czasie rosnących problemów finansowych klubu, gra w najbardziej prestiżowych rozgrywkach w Europie była bardzo potrzebna.

 

Właśnie gra w Lidze Mistrzów była kluczowa w przekonaniu rosyjskiego miliardera, Romana Abramowicza, do zakupu klubu z zachodniej części Londynu. Biznesmen stał się właścicielem klubu, który kupił od Kena Batesa dokładnie 1 lipca 2003 roku.

 

"Era Romana Abramowicza"

 

Roman Abramowicz szybko spłacił większość z 80-milionowego długu, a następnie rozpoczął serię wydatków, aby wzmocnić zespół przed sezonem 2003/04. Rosjanin, po konsultacjach ze swoim sztabem, kupił do Chelsea takich piłkarzy jak Claude Makelele, Geremi, Glen Johnson, Joe Cole, czy Damien Duff.

 

Inwestycje Rosjanina się opłaciły, albowiem już w pierwszym sezonie za jego rządów klub zakończył rozgrywki ligowe na drugim miejscu (najlepszy wynik od 49 lat), a także dotarł do półfinału Ligi Mistrzów, gdzie został pokonany przez AS Monaco. Pod koniec sezonu 2003/04, Claudio Ranieri został zastąpiony przez Jose Mourinho, który zdobył z Porto puchar Ligi Mistrzów i został uznany za jednego z najlepszych menadżerów na świecie.

 

W swoim pierwszym sezonie, "The Special One" spełnił swoją obietnicę i przyniósł na Stamford Bridge tytuł Premiership. Było to pierwsze takie trofeum dla klubu od 50 lat. Klub zdobył 95 punktów, co było ówczesnym rekordem ligowym, i przegrał tylko jedno spotkanie (z Manchesterem City 0:1). W ciągu całego sezonu ligowego, drużyna prowadzona przez Mourinho straciła tylko 15 bramek i zachowała czyste konto w 25 z 38 spotkań. Petr Cech ustanowił także rekord w ilości rozegranych minut bez straconej bramki (1025 minut).

 

W tym samym sezonie, zespół dotarł do półfinału Ligi Mistrzów, gdzie przegrał z Liverpoolem. Porażka w Champions League zaprzepaściła szansę na potrójną koronę. Do zwycięstwa ligowego, Jose Mourinho dołożył wygraną w Pucharze Ligi.

 

W sezonie 2005/06, Chelsea zdołała obronić tytuł Premiership, ustanawiając kolejne rekordy. The Blues stali się pierwszym londyńskim zespołem, który wygrał trzykrotnie mistrzostwo Anglii od czasów II Wojny Światowej. Chelsea nie radziła sobie jednak w tym sezonie zbyt dobrze w pucharach, odpadając z Ligi Mistrzów po dwumeczu z Barceloną, a także z FA Cup w Liverpoolu.

 

W sezonie 2006/07 Chelsea przegrała walkę o tytuł mistrzowski z Manchesterem United i zakończyła sezon na drugim miejscu w lidze. Drużyna prowadzona przez Jose Mourinho wygrała jednak Puchar Ligi oraz FA Cup, a także dotarła do półfinału Ligi Mistrzów, gdzie ponownie odpadła z Liverpoolem.

 

Jose Mourinho opuścił Chelsea w 2007 roku za porozumieniem stron. Tymczasowym menadżerem został wówczas Avram Grant. Pod kierownictwem Izraelczyka, Chelsea powinna zwyciężyć w trzech rozgrywkach, jednak za każdym razem zajęła drugie miejsca. We wszystkich przypadkach (Premier League, Liga Mistrzów oraz Puchar Ligi) przegrała z Manchesterem United.

 

Avram Grant został zwolniony, a klub na początku sezonu 2008/09 prowadził Luiz Felipe Scolari. Brazylijczyk został zwolniony jeszcze w 2008 roku po słabych wynikach klubu. Na jego miejsce zakontraktowano Guusa Hiddinka, pod wodzą którego Chelsea przegrała tylko jedno spotkanie, zajmując ostatecznie trzecie miejsce w lidze oraz docierając kolejny raz do półfinału Ligi Mistrzów. W tym sezonie Chelsea wygrała FA Cup, pokonując w finale Everton (2:1)

 

W czerwcu 2009 roku, Chelsea potwierdziła, że następcą Hiddinka będzie były trener AC Milan, Carlo Ancelotti. Pierwszy mecz pod wodzą Włocha to starcie z Manchesterem United o Tarczę Wspólnoty. The Blues wygrali to spotkanie po serii rzutów karnych, a Włoch zdobył swoje pierwsze trofeum dla klubu.

 

Pod koniec tego sezonu, po kilkukrotnej zmianie pozycjami z Manchesterem United pod koniec rozgrywek, Chelsea przypieczętowała zdobycie trzeciego tytułu Premier League w ciągu sześciu lat. Do wygranej ligowej, The Blues dołożyli zwycięstwo w FA Cup.

 

Chelsea rozpoczęła sezon 2010/11 przegrywając z Manchesterem United w finale o Tarczę Wspólnoty. Słaba forma w pierwszej części sezonu przyczyniła się do tego, aby w zimowym oknie transferowym do klubu przyszli David Luiz oraz Fernando Torres. Nowi piłkarze nie byli jednak w stanie pomóc drużynie w wygraniu żadnego trofeum, a Carlo Ancelotti stracił po tym sezonie swoje miejsce w zespole.

 

22 czerwca 2011 roku, Chelsea wydała oficjalny komunikat o tym, że Andre Villas-Boas podpisał z klubem 3-letni kontrakt. Nowy menadżer zdecydował się kupić kilku nowych piłkarzy, by przeprowadzić małą rewolucję w składzie. Do drużyny przyszli między innymi Juan Mata, czy Raul Meireles, jednak słabe wyniki w lidze i pucharach spowodowały, że Villas-Boas pożegnał się z zespołem 4 marca 2012 roku.

 

Tymczasowym menadżerem został mianowany były zawodnik Chelsea, Roberto Di Matteo. Pod wodzą nowego trenera, Chelsea zdołała zdobyć najważniejsze w historii klubu trofeum, czyli Ligę Mistrzów, a także Puchar Anglii. Piłkarze, którzy przez większość czasu stanowili o sile Chelsea, postanowili opuścić klub. Głównym z nich był Didier Drogba, który przyczynił się do wielu sukcesów dla londyńskiej ekipy. W następnym sezonie, Roberto Di Matteo nie radził sobie jednak zbyt dobrze, czego dowodem może być zwolnienie Włocha. Zastąpiony został przez Rafę Beniteza.

 

Hiszpan postawił zespół na nogi, co pozwoliło na zwycięstwo w Lidze Europy, pokonując w finale Benfikę. Londyńczycy stali się dopiero czwartym, a pierwszym angielskim, klubem, który wygrał wszystkie rozgrywki UEFA. Zwycięstwo w Lidze Mistrzów nie pozwoliło jednak zachować posady menadżera Rafie Benitezowi, który przed początkiem sezonu 2013/14 został zastąpiony przez Jose Mourinho.

 

Pierwszy sezon pracy Mourinho w klubie nie przyniósł żadnych trofeów, a w Lidze Mistrzów, Chelsea odpadła w półfinale przegrywając z Atletico Madryt. Z klubem pożegnali się tacy piłkarze jak Frank Lampard, David Luiz, czy Juan Mata.

 

Mourinho szybko zidentyfikował obszary, które wymagają wzmocnień, a zarząd klubu nie tracił czasu i w mgnieniu oka zatrudnił potrzebnych piłkarzy. Do klubu dołączyli Diego Costa oraz Cesc Fabregas, a Thibaut Courtois wrócił z długoterminowego wypożyczenia i szybko stał się pierwszym bramkarzem w klubie.

 

Od trzeciej kolejki sezonu 2014/15, Chelsea wyrastała na coraz większego faworyta do zdobycia mistrzostwa Anglii. Chociaż w połowie sezonu, broniący tytułu Manchester City, zrównał się z The Blues ilością punktów, nie był w stanie zniszczyć udanego sezonu drużyny Jose Mourinho. Ekipa prowadzona przez Portugalczyka przegrała w tym sezonie tylko trzy wyjazdowe mecze.

 

Cesc Fabregas był niezrównany w ilości asyst, a Diego Costa zdobył dla klubu 21 bramek we wszystkich rozgrywkach. Eden Hazard strzelił 19 bramek i zdobył wiele nagród indywidualnych. Sezon ten okazał się jeszcze lepszy, albowiem Chelsea wygrała Capital One Cup, pokonując w finale Tottenham.

 

Możliwość obrony tytułu ligowego w sezonie 2015/16 została bardzo szybko zaprzepaszczona. Tuż przed świętami Bożego Narodzenia, Chelsea była zaledwie jeden punkt nad drużynami z grupy spadkowej. Jose Mourinho opuścił klub po raz drugi. Guus Hiddink objął stery do końca tego sezonu, który klub zakończył w środkowej strefie. W sezonie 2016/17 klub miał poprowadzić Antonio Conte.

 

Włoch okazał się być trafionym wyborem. Po wrześniowych porażkach z Liverpoolem i Arsenalem, Conte postanowił całkowicie odmienić styl gry zespołu, przechodząc na grę formacją 3-4-3, która zadziałała natychmiastowo. Menadżer wydobył ze swoich zawodników maksimum. Drużyna wspięła się na szczyt tabeli w ciągu niespełna dwóch miesięcy.

 

Do końca 2016 roku, drużyna nie odniosła żadnej porażki ligowej i pobiła rekord klubowy, osiągając 13 zwycięstw z rzędu w Premier League. Druga połowa sezonu była walką o utrzymanie na pierwszym miejscu w tabeli, co ostatecznie się udało.

 

Sezon 2017/18 zakończył się zwycięstwem w Pucharze Anglii, ale jeśli chodzi o ligowe poczynania Chelsea, nie wyglądało to zbyt dobrze i klub zajął dopiero piąte miejsce w tabeli, nie kwalifikując się do Ligi Mistrzów. Latem 2018 roku, klub opuścił Antonio Conte, a zastąpił go inny włoski menadżer, Maurizio Sarri.

 

Sezon, w którym drużynę prowadził 60-latek był serią wzlotów i upadków. Chelsea pobiła kilka niechlubnych rekordów, jednak ostatecznie zajęła trzecie miejsce w Premier League, a także zdobyła drugi raz w historii trofeum Ligi Europy, pokonując w finale Arsenal. Maurizio Sarri opuścił po zakończeniu sezonu klub na rzecz Juventusu, zostając pierwszym menadżerem w erze Romana Abramowicza, który nie został zwolniony.

 

Przed sezonem 2019/20, na stanowisko trenera został zatrudniony Frank Lampard. Zakaz transferowy nałożony na klub spowodował, że legenda klubu musiała wspomagać pierwszy zespół większą liczbą zawodników z akademii. W pierwszym sezonie pracy na Stamford Bridge Franka Lamparda, Chelsea zajęła czwarte miejsce w tabeli Premier League, a także awansowała do finału Pucharu Anglii, w którym przegrała z Arsenalem 1:2. W kolejnym sezonie, Frank Lampard nie radził sobie na tyle dobrze, na ile oczekiwali właściciele Chelsea i został zwolniony ze swojej posady w styczniu 2021 roku.

 

Miejsce Franka Lamparda zajął Thomas Tuchel, który kilka miesięcy po objęciu sterów w The Blues, wygrał ze swoim zespołem Ligę Mistrzów, pokonując w finale Manchester City 1:0 po bramce Kaia Havertza. Na inaugurację rozgrywek 2021/22, Chelsea zdobyła Superpuchar Europy, natomiast w lutym 2022 roku, do gabloty klubu ze Stamford Bridge przybyło kolejne trofeum – za zwycięstwo w Klubowych Mistrzostwach Świata. 

 

Zmiana właściciela klubu – 2022

 

Ze względu na powiązania Romana Abramowicza z Władimirem Putinem, brytyjski rząd nałożył sankcję na rosyjskiego oligarchę. Dotknęło to również bezpośrednio Chelsea, więc dotychczasowy właściciel zdecydował się wystawić Chelsea na sprzedaż. Oficjalne ogłoszenie nowego właściciela miało miejsce 30 maja 2022 roku, a został nim Todd Boehly i Clearlake Capital.