Po ostatnim gwizdku meczu z Sheffield, Frank Lampard powiedział, że w ostatnim czasie sporo dowiedział się o swoim zespole, a także zaakcentował, że w starciu z Szablami to rywale byli głośniejsi, mieli większą osobowość i więcej chęci do gry. Menadżer dotknął struny, której dźwięk dobrze znamy. Problem mentalności to temat rzeka ostatnich lat na Stamford Bridge.

Pierwszym, który poruszył sprawę był oczywiście Jose Mourinho. W 2015 roku, po bezbarwnej pierwszej połowie meczu z Newcastle, wskazał na całkowity brak zaangażowania ze strony kilku swoich podopiecznych, dodając:

– Od przerwy na St. James’ Park wiedzą o kim mówiłem. Nie mamy problemów fizycznych ani taktycznych, Wyraźnie mamy problem z postawą niektórych graczy. Gdy masz indywidualności z tak niestabilną postawą w aspekcie motywacji, pragnienia i zaangażowania, płacisz za to ogromną cenę.

Portugalczyk kontynuował tyradę, mówiąc o dwóch typach mistrzów. Tych, którzy wygrywają trofeum raz na jakiś czas i to im wystarcza oraz seryjnych mistrzach, którzy cechują się nieustannym głodem zwyciężania i mentalnością, właściwą prawdziwym czempionom. Wówczas padły słowa, które wydają się dziś bardzo aktualne.

– Szukamy spójności. Jeśli jej nie znajdziemy, staniemy się Newcastle, które gra znakomicie przeciwko nam, ale nie tak dobrze z innymi drużynami. Wygrają dziś, zremisują jutro, trzy punkty tu, jeden punkt tam. Jednak jeśli chcesz być wielkim zespołem, musisz być spójny i konsekwentny w swojej postawie.

Antonio Conte w przerwie meczu przeciwko Southampton krzyczał do swoich zawodników, że rozgrywają „gówniane” zawody. Po porażce z Watfordem Włoch mówił:

– Zagraliśmy bez przekonania. Nie widziałem pewności w grze. Aby grać w wielkim klubie musisz mieć odpowiednią osobowość, ponieważ łatwiej jest grać z pewnością siebie.

Podobne opinie artykułował także po porażce z Romą w Lidze Mistrzów, gdy zarzucał swoim podopiecznym brak głodu zwycięstwa i zaangażowania. Aż dziw bierze, patrząc na historię relacji Conte i Mourinho, że ci dwaj mogą zgadzać się w jakiejś kwestii, ale w gruncie rzeczy obaj wyrazili bardzo niepokojący pogląd. Zawierał on częściowo oznakę zrezygnowania i usprawiedliwienia niepowodzeń, a częściowo rozpaczliwą próbę wpłynięcia, jeśli nie na swoich podopiecznych, to przynajmniej na zarządzających klubem, aby poczynili odpowiednie inwestycje w zespół.

Borykający się z licznymi problemami podczas pierwszego i zarazem jedynego sezonu spędzonego w Chelsea, Maurizio Sarii wielokrotnie mówił o mentalności szatni Chelsea. Czarę goryczy przelała porażka z Arsenalem (0:2) po której Włoch uderzył w swoich piłkarzy twierdząc, że są ekstremalnie trudni do zmotywowania. Powagi sytuacji dodał fakt, że Sarri zdecydował się wytoczyć tyradę po włosku, aby zostać w pełni zrozumianym. Były trener Napoli zauważył, podobnie jak jego poprzednicy, że problem Chelsea nie leży w taktyce czy indywidualnych umiejętnościach, ale głowach piłkarzy, których mentalność i zaangażowanie nie pozwalają na pokazanie pełni możliwości.

Wielu psychologów podkreśla, że z dwójki graczy, których umiejętności nie różnią się drastycznie, przewagę na starcie ma zawsze ten, którego cechuje większa determinacja, onieśmielająca przeciwnika, choćby nawet ten był lepszy w aspektach czysto sportowych. Wielu sportowcom, chociażby Adamowi Małyszowi, praca z psychologiem pomogła otworzyć się na nowe możliwości i uwolnić pełnię potencjału.

Frank Lampard bardzo długo zachowywał daleko idącą powściągliwość i dyplomację w pomeczowych wywiadach, jednak mecz z Sheffield najwidoczniej przelał czarę goryczy. Anglik najwyraźniej zaczyna dostrzegać, że sezon, który miał służyć stabilizacji zespołu, prawdopodobnie przyniósł stare problemy. Lampard już na początku przygody w roli menedżera Chelsea mówił o chęci budowania drużyny, złożonej z zawodników, dla których klub będzie najważniejszy, a oni sami będą gotowi włożyć całe siły by osiągać z nim sukcesy.

Pomysł od razu spodobał się kibicom, którzy czuli, że czasy, gdy piłkarze utożsamiali się z klubowymi wartościami przeminęły. Marzenie Lamparda przypomina to, którym żyje Vuković w Legi, tyle, że perspektywa i skala jest dużo większa. W Londynie po pierwsze nie ma czasu na eksperymenty, a fakt, że Roman Abramowicz wykazał podobną do Anglika motywację zatrudniając go na Stamford Bridge, nie uczynił go nagle bardziej cierpliwym.

Oczywistym jest, że klub znajduje się w fazie przebudowy. Do tej pory wiele porażek The Blues, a także liczbę straconych bramek zrzucaliśmy na karb umiejętności piłkarskich, a także nikłego doświadczenia ze wspólnej gry poszczególnych piłkarzy. Może się jednak okazać, że problem ponownie leży po stronie czysto psychologicznej.

Zawodnicy, który zarabiają po kilkadziesiąt tysięcy tygodniowo nie mogą wychodzić na boisko ze strachem, bądź bez przekonania. Robisz to, co kochasz, a fakt, że ci za to dobrze płacą powinien jedynie motywować do ciężkiej pracy. Prawdą jest, że jeśli Lampard zamierza zbudować zespół na lata to już teraz powinien zastanowić się kto stanowi w jego drużynie największy problem, bo tego, co stanowi problem już zdążył się dowiedzieć.