bez zarzutu ?? już od pierwszych minut Mendy , Azpi, Rudi wyprawiali istne zaprzaństwo futbolu i defensywy pod naszą bramka. Zwłaszcza Mendy.
O całej reszcie pięknie i długo napisał didier_cfc. Długo ale precyzyjnie.

Jest to mój pierwszy post na niniejszym portalu, zatem przede wszystkim pragnę się ze wszystkimi przywitać i mam nadzieję, że zostanę dobrze przyjęty w niebieskiej rodzinie.

Odnośnie do dzisiejszego spotkania, to mam bardzo mieszane odczucia. Oczywiście cieszy zwycięstwo, czyste konto i tym samym wywalczona zaliczka przed rewanżową potyczką, niemniej nasz styl gry wciąż pozostawia bardzo wiele do życzenia. Odnoszę wrażenie, że wiele zachowań i akcji, zarówno tych w ofensywie, jak i defensywie, jest na granicy powodzenia i błędu. Co najbardziej rażące - jesteśmy drużyną, która zdecydowanie zbyt często wycofuje piłkę. Martwi to, jak w wielu momentach przy futbolówce znajdują się Mendy czy nasi stoperzy. Oczywiście jest to pewien znak współczesnej piłki nożnej i przyjęło się, aby za kreowanie akcji odpowiadali już piłkarze z formacji obronnej, niemniej w The Blues jest to coś nadmiernego.

Co gorsza, w wielu przypadkach wynika to z braku pomysłu na grę z przodu i zmuszenia do wycofania. Zwłaszcza po lewej stronie boiska. Marcos Alonso wielokrotnie podłącza się do przodu, tylko jaki z tego pożytek, skoro zamiast dośrodkować lub podać w obrębie szesnastki, wykonuje krok w tył i oddaje piłkę koledze z linii obronnej. Takich obrazków obserwujemy zbyt wiele. Nie chcę od razu porównywać Chelsea do postawy Manchesteru City czy innej drużyny z czołówki, ponieważ każdy jest na innym etapie rozwoju, niemniej to, o czym piszę, jest aktualne od dłuższego czasu - nie tylko za kadencji Tuchela. Stanowi pewien mało optymistyczny symbol The Blues.

Gra ofensywna to niestety w dużej mierze zaledwie przebłyski poszczególnych zawodników. W naszych poczynaniach bardzo często można zauważyć dozę nieporozumienia, niecelne podania, brak zgrania czy wyczucia, gdzie znajduje się dany kolega z drużyny. Zbieganie do linii końcowej i silne, płaskie podanie w pole karne to bardzo prosty środek i w naszym przypadku stosunkowo często zwyczajnie nieskuteczny. Owszem, mamy zawodników, którzy potrafią wygrać fizyczną walkę i trafić do siatki po takim zagraniu, niemniej większość centr kończy się na obrońcy ekipy przeciwnej i co najwyżej wywalczeniem rzutu rożnego. Przewidywalność zagrań niektórych naszych piłkarzy jest wręcz zawstydzająca. Brakuje jakiejś ciekawej wymiany pozycji, zagrań na jeden kontakt na małej przestrzeni lub gwałtownego przerzucenia ciężaru gry na drugie skrzydło. Ewentualnie zbyt rzadko takie rozwiązania się pojawiają.

Odnośnie do samych zawodników. Bardzo mnie cieszy postawa Giroud i nigdy nie byłem w stanie zrozumieć uprzedzeń względem tego zawodnika. Owszem, technicznym geniuszem to on nigdy nie był, bez względu na to, czy mówimy o rewelacyjnym sezonie w barwach Montpellier czy kolejnych latach spędzonych na Emirates, niemniej należy mu oddać profesjonalne podejście do wykonywanego zawodu i to, że stosunkowo często wywiązuje się ze swoich zadań. Pomimo strzelanych goli, bał się na niego odważniej i dłużej postawić Frank Lampard, obecnie wciąż dość nieśmiało, choć niby częściej, wystawia do składu Tuchel.

Poza tym odnoszę wrażenie, że Giroud, bez względu na formę, a właśnie ubytki techniczne oraz pesel, jest pierwszym do tego, aby w razie raptem jednego nieudanego meczu, od razu w następnym zasiąść na ławce. Na zdecydowanie większy kredyt zaufania mogą liczyć Werner z Abrahamem, choć w ostatnim czasie trochę się to zmieniło - zwłaszcza w przypadku Anglika. Trzeba również wziąć pod uwagę, że Giroud to specyficzny typ napastnika. Stwierdzenie, że "żyje z podań" jest oklepane i wyświechtane, ale mówiąc o Francuzie, chyba słuszne. Postawa partnerów musi w jakimś stopniu odgrywać znaczenie w kontekście oceniania występu Giroud. Można rzec, że niestety, ponieważ każdy z nas chciałby mieć snajpera, który potrafi zrobić coś indywidualnie, a nie tylko czekać w szesnastce na piłkę, ale w tej kategorii Giroud jest jednym z lepszych i dopóki nie znajdziemy nikogo sensownego na zastępstwo, to po prostu trzeba kombinować tak, aby wykorzystać jego atuty.

Wernerowi życzę jak najlepiej, lubię chłopaka i naprawdę jest mi go żal, ponieważ stara się, jak tylko może, ale niestety, pewnych rzeczy nie można wybaczyć. Seryjne straty piłek, nieudane przyjęcia, przypadkowe wypuszczanie jej na kilka metrów do przodu... Owszem, Niemiec ma przebłyski tego, co znamy z występów w RB Lipsk czy reprezentacji Niemiec, ale tutaj wciąż jest bardzo wiele do pracy. Myślę, że nie tylko na podłożu mentalnym, ponieważ przywrócenie jego optymalnej kondycji psychicznej to jedno. Zmiana ligi wciąż odgrywa spore znaczenie i Werner po prostu musi nauczyć się grać w określonym tempie oraz "w towarzystwie" rywali o konkretnych warunkach fizycznych.

Wciąż nie podoba mi się nasza postawa w środku pola. Jest zbyt wolno, pasywnie. Kovacic potrafi się rozpędzić, wziąć na barki dwóch rywali, pokonać kilkanaście metrów na pełnej szybkości, ale to takie pojedyncze zrywy, które wynikają z fajnej ambicji Chorwata. Niestety, bez względu na to, czy gra z Jorginho, czy z Kante, wciąż ta postawa w centrum pola jest zbyt powściągliwa. Nie chciałbym znowu powoływać się na Manchester City, ale naprawdę przyjemnie się patrzy na to, co grają De Bruyne, Bernardo Silva i Gundogan, a wcześniej David Silva. U nas wciąż jest mizernie.

Nie należałoby również zbyt wiele oczekiwać od Kante. W Leicester był świetny w destrukcji, w reprezentacji Francji zabezpieczał Pogbę i Payeta, a w pierwszym sezonie u Conte to jednak Matić grał nieco wyżej. Od czasu Sarriego aktualny pozostaje dziwny pomysł, aby Francuz podłączał się do akcji ofensywnych. Obecnie ma to w miejsce bardziej w centralnej części boiska i całe szczęście, że już brakuje abstrakcji typu Kante zbiegający na skrzydło, ale to wciąż nie jest zawodnik, który okaże się skuteczny w obrębie szesnastki rywala. Nie ten poziom wyszkolenia, nie ta technika. Kante ma ten sam problem, co niegdyś Ramires - piłka mu często odskakuje, nie potrafi grać na małej przestrzeni. Powinien ograniczyć się wyłącznie do czynności destrukcyjnych i wspieraniu kolegów z formacji defensywnej. U nas wciąż tym najbardziej głęboko sytuowanym pozostaje Jorginho. Ok, w Napoli się to sprawdzało i dlatego Sarri próbował skopiować ów rozwiązanie na Stamford Bridge, ale mnie to zwyczajnie nie odpowiada. Albo ma być rozgrywający i kreator z przodu, albo rezygnujemy z niego i nie bawimy się w jakieś półśrodki i wystawianie zawodnika od podań tak głęboko.

To, co mnie wciąż martwi, to nasza indolencja w aspekcie dośrodkowania. Owszem, co jakiś czas strzelimy jakąś bramkę po centrze, ale wiele tych wrzutek kończy się po prostu blokowaniem przez rywala, o czym wspominałem przy analizie sytuacji Alonso. Fajne podanie ma James, ale już Hudson-Odoi, jak na nominalnie skrzydłowego, mógłby w tym elemencie zanotować większy progres. W jego przypadku jest podobnie, co u Wernera - płaska piłka wybita przez obrońcę na aut lub korner. Pod względem dośrodkowań najlepiej prezentuje się Chilwell i mam nadzieję, że Anglik powróci do podstawowej jedenastki.

Nie chcę się pastwić nad Alonso, ale to po prostu słaby piłkarz. Miewa przebłyski, czasami strzeli z rzutu wolnego, albo zakończy akcję celnym uderzeniem na dalszym słupku, ale nie można z niego lepić materiału na pierwszy skład. Jest zwyczajnie słaby. Wolałbym już Emersona, który także w ofensywie skutecznością nie grzeszy, ale wydaje mi się nieco pewniejszy w obronie i nie nabiera się na zwody "na raz". Ponadto Mancini znalazł sposób na to, jak wykorzystać potencjał Emersona w reprezentacji Włoch, w której przez całą jesień wyglądał naprawdę przyzwoicie i może u nas także byłby lepszym zmiennikiem dla Chilwella od Alonso.

Na koniec odniosę się jeszcze do samego wyniku. Zwycięstwo skromne i wolałbym o nim nie myśleć. Niestety, jestem w stanie sobie wyobrazić, że w rewanżu Atletico zagra lepiej, obnaży wszystkie nasze słabości, które Tuchel dopiero usuwa lub maskuje. Naprawdę świetnie, że wygraliśmy, ale po tym, co dzisiaj zobaczyłem, wciąż towarzyszy mi bardzo wiele wątpliwości i niepewności. Do drugiego meczu podchodzę z dozą ostrożności - wcale nie mniejszą od tej sprzed pierwszego spotkania, gdy można było dopiero mieć nadzieję na triumf. Bramka Giroud i osiągnięte zwycięstwo niewiele tu zmieniły.

Bez zarzutu? Już na początku meczu Azpi z patelnią dla Felixa. Później była sytuacja gdzie Alonso kopał się z Rudigerem, a Suarez sobie wszedł w pole karne jak do siebie. Mendy nogami gra baaaardzo średnio.

Zanim cała obrona się wbiła w mecz to mogliśmy dwoma bramkami przegrywać.