Jak byłem jeszcze dobrych parę lat młodszy, jak byłem jeszcze kibicem "gimnazjalnym", idealizującym swój klub, chodzącym do szkoły w koszulce przed i po ważnym meczu, to strasznie ekscytował mnie baner "The Roman Empire" na Stamford Bridge. Genialny slogan, dwuznaczności chyba nikomu tłumaczyć nie trzeba. Odwołanie do najpotężniejszego imperium w dziejach i przy okazji imię właściciela który z, powiedzmy, niezłego klubu zrobił sobie właśnie imperium. Majestatyczne. Wyjmowałem telefon i pokazywałem ten transparent kolegom, którzy kibicowali Realowi, Barcelonie, Manchesterowi United. "Patrzcie, my jesteśmy imperium rzymskim, a wy co jesteście?"

Pytają cię, komu kibicujesz. Jak odpowiesz że Chelsea, to jest kilka opcji negatywnego stereotypu, który padnie – autobus, założono w 2003 roku albo ruskie pieniądze. Wszyscy się z tym spotkaliśmy i nie raz. Człowiek machał ręką, bo kogo by to obchodziło, że Barcelonę ograliśmy mając jakieś 20 procent posiadania piłki, że gdy Abramowicz przejmował Chelsea to wielu z nas bardziej uczyło się kaligrafować niż wiedziało kim jest Damien Duff, albo że ten Rosjanin to człowiek Putina i że fortuny raczej nie dorobił się wstając o 5:00 rano i gromadząc kapitał poprzez skręcanie długopisy i sprzedawanie ich. Przecież inni też święci nie są i swoje za uszami mają.

Ostatnie dni to dla nas wszystkich lodowaty prysznic na wielu płaszczyznach. Wszystko co złe nagle przyszło bardzo blisko. Za naszą granicą latają myśliwce i spadają bomby, a wobec tego tłumnie zmierzają do nas uchodźcy szukający schronienia. O wojnie wielu z nas – mówię o swojej generacji, mam 24 lata – tylko słyszało, ale teraz mamy ją za ogrodzeniem. I tak samo jest z Abramowiczem. Zdawaliśmy sobie sprawę, że coś z nim może być nie tak, że faktycznie coś było o jakichś "wałkach" z Putinem. Ale wystarczył gol np. Fernando Torresa, uśmiechnięty Roman zbijający piątki w swojej loży, albo przede wszystkim John Terry wręczający mu w Monachium jego wymarzoną, upragnioną "uszatkę" za wygraną Ligę Mistrzów. "Szefie, mamy to." I cała ta świadomość znikała.

Mam wrażenie, że niejeden polski kibic Chelsea w ostatnich dniach przeżył niemały rollercoaster i dylemat moralny. Na początku tygodnia, gdy strzały jeszcze nie padały, zapaliła się pierwsza lampka – jeśli naprawdę ich napadną, to pewnie będą sankcje na oligarchów. Czy dotkną Romana i klub? Potem, wraz z eskalacją, zapalały się kolejne lampki – o tym, że z jakiegoś powodu Abramowicza od otrucia Siergieja Skripala w Londynie nie ma. O tym, że ciągle ma procesy sądowe, tak jak ten gdzie pozywa autorkę książki "Ludzie Putina". O tym, że kilka godzin po rozpoczęciu rosyjskiej inwazji Abramowicz bierze samolot i leci z Monako do Moskwy. I zaczął się człowiek pytać, co dalej. Czy naprawdę martwimy się o sankcje, czy może jakaś część w nas podświadomie wręcz życzy sobie, żeby te sankcje go dotknęły. I wreszcie, czy może nie byłoby lepiej, gdyby w jakiś sposób, któregoś dnia już go w Chelsea nie było.

To dość osobisty tekst, na pewno pod wpływem emocji i, broń Boże, nie mający na celu nikomu niczego narzucać. Ja wiem, że PSG, że Katar, że niedawne przejęcie Newcastle United, i tak dalej. Ale przyszła chwila, w której Twój klub jutro gra finał na Wembley, a więcej niż o składach i o bojowym nastawieniu czyta się o właścicielu, czyta się depesze prasowe opatrzone jego zdjęciem z Władimirem Putinem, obecnie światowym wrogiem numer jeden, u boku. Roman Abramowicz ma swoje piłkarskie imperium, które sam przez lata zbudował, i to imperium prawdopodobnie jest mocniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Tylko ja nie wiem, czy ja jeszcze tego imperium chcę.