Premier League liczy sobie już ponad 30 lat. Z tej okazji Wydawnictwo SQN postanowiło wydać książkę Jimmy’ego Burnsa „Premier League. Historia, teraźniejszość i przyszłość najlepszej ligi świata”, podsumowującą ten okres w dziejach futbolu. Wraz z rozpoczęciem przedsprzedaży rusza akcja skierowana do polskich fanów, którzy mają okazję wybrać najlepszego piłkarza, menadżera i najważniejszy moment w historii Premier League oraz wygrać nagrody: koszulki, kubki i inne gadżety piłkarskie.

Zagłosuj i wygraj nagrody ➡️ https://bit.ly/chelsea-nagrody

Zamów książkę o historii Premier League na LaBotiga.pl ⏩ https://bit.ly/chelsea-premierleague

– rabat od ceny okładkowej

– wysyłka od 2 sierpnia – czytasz jako pierwszy!

– atrakcyjne pakiety z gadżetami piłkarskimi

Fragment książki:

Przed pojawieniem się w klubie Boehly’ego najnowsza historia Chelsea dzieliła się bardzo wyraźnie na dwa etapy: przed i po Premier League. Era angielskiego właściciela Kena Batesa trwała od 1982 do 2003 roku, następnie zaś nastały spektakularne – i budzące wiele kontrowersji – dni chwały w latach 2003–2022, gdy właścicielem Chelsea był Abramowicz. Wcześniej The Blues pasmo sukcesów zanotowali w okresie 1955–1971.

W 1982 roku Ken Bates za zaledwie jednego funta kupił zadłużony i trapiony notorycznymi ekscesami chuliganów klub, który utknął w Division Two. Jak powiedział mi jeden z fanów Chelsea, Charlie: „Pamiętam mecze w drugiej lidze. Frekwencja była fatalna, poziom gry okropny, a nastrój na Stamford Bridge przygnębiający. Staliśmy na kruszącym się betonie na opustoszałej trybunie, atmosfera była słaba, tym bardziej że boisko okalał tor wyścigowy dla chartów. Wszyscy wiedzieliśmy, że z powodu długów nie przyjdzie do nas żaden dobry zawodnik i prawdopodobnie na dłużej utkniemy w Division Two”.

Ken Bates zawdzięczał sukces tylko sobie samemu, ale z powodu skrajnie prawicowych poglądów budził duże kontrowersje. Tak czy siak, wiedział, czego chce, i doprowadził do zasadniczych zmian w klubie. Po tym, jak Chelsea ledwo uniknęła spadku do trzeciej ligi, Bates został właścicielem klubu, który miał zostać eksmitowany ze Stamford Bridge. W  pierwszym sezonie wysupłał duże fundusze i kupił dobrych zawodników, dzięki czemu The Blues awansowali do Division One. Proces transformacji Chelsea rozpoczął Bates, ale klub na jeszcze wyższy poziom wprowadził Abramowicz, który w pełni wykorzystał niedbałe regulacje.

W czasie gdy Premiership przymierzała się do reformy angielskiego futbolu, Chelsea miała już w nim ugruntowaną pozycję. Zawdzięczała to kontrowersyjnemu Batesowi, który nie stronił od ekstremalnych środków, między innymi postawił wokół boiska elektryczne ogrodzenie, aby w ten sposób utrzymać z dala od murawy chuliganów Chelsea.

Jeszcze przed tym, jak klub przejął Abramowicz, Bates sprowadzał do zespołu niezwykle barwne zagraniczne gwiazdy: Zolę, Di Matteo, Desailly’ego czy Hasselbainka. A także takich menedżerów jak Vialli i Ranieri. Być może więc Abramowicz po prostu kontynuował model działania Batesa.

Kibice Chelsea kochali Batesa, ale jeszcze bardziej pokochali Abramowicza. Ten pierwszy był nieprzyjemną postacią, ale za to miał cojones – uratował klub i ściągnął do drużyny świetnych zawodników, dzięki czemu pojawiły się też trofea (Puchar Anglii i Puchar Zdobywców Pucharów). Bates wprowadził The Blues na scenę międzynarodową – w 1999 roku klub ze Stamford Bridge po raz pierwszy zagrał w Lidze Mistrzów. Chelsea podążała w  dobrym kierunku, grała ładny futbol i konsekwentnie zajmowała w lidze miejsce w pierwszej szóstce. A Zola po prostu czarował.

Tak to było w latach 90., gdy The City, centrum finansowe Londynu, zalali Rosjanie. Jak zauważa Catherine Belton, moja była koleżanka z „Financial Timesa” i moskiewska korespondentka tej gazety, w bestsellerze "Ludzie Putina. Jak KGB odzyskało Rosję i  zwróciło się przeciwko Zachodowi": „Lecz zamiast zmian w samej Rosji pod wpływem integrowania się jej rynków z zachodnimi następował proces przeciwny – to Rosja zmieniała Zachód. Przybywający do brytyjskiej stolicy potentaci finansowi, którzy – jak liczono – staną się niezawisłą siłą napędową przemian, coraz bardziej się uzależniali od Kremla. Byli zakładnikami obrastającego w autorytaryzm Putina i jego kleptokratycznego państwa. Zachód nie zdołał wprowadzić w Rosji systemu polegającego na praworządności – powoli sam ulegał skorumpowaniu. Jakby wstrzyknięto mu jakiś wirus”.

Według Belton proces ten został poniekąd ułatwiony, gdy latem 2003 roku Roman Abramowicz kupił Chelsea za 150 milionów funtów i sprawił, że The Blues stali się najbogatszym klubem w Premier League.

Abramowicz podkreślał, że przez lata inwestowania w Chelsea miał dwie ambicje: pragnął tworzyć drużynę klasy światowej i zapewnić, że klub odegra pozytywną rolę we wszystkich związanych z nim społecznościach. Rzecznik Rosjanina podkreślał również, że właściciel udostępniał swoją lożę na Stamford Bridge rodzinie oraz przyjaciołom i nigdy nie zapraszał tam brytyjskich polityków.

Według Belton fakt, że przez tak wiele lat w Wielkiej Brytanii tolerowano interesy Abramowicza, wynikał po części z tego, że oligarcha wydawał się nie mieć nic wspólnego ze szpiegami KGB. Niezależnie jednak od tego, jakie motywacje stały za zakupem Chelsea przez Abramowicza, transakcja ta stała się symbolem rosyjskiej gotówki płynącej do Wielkiej Brytanii, a szybka akceptacja nowego właściciela klubu ze Stamford Bridge pomogła rosyjskim pieniądzom stać się częścią londyńskiego życia.

Klub ze Stamford Bridge i jego kibice budzili nienawiść w całej Wielkiej Brytanii, ale fani The Blues mieli to gdzieś. Dla nich liczył się tylko zespół, Chelsea zaś to była potężna piłkarska marka, a źródła fortuny Abramowicza nie stanowiły problemu, przynajmniej do czasu wybuchu pełnoskalowej wojny na Ukrainie.

Jak to się mówi, reszta jest historią: przez 19 lat, gdy właścicielem klubu był Rosjanin, drużyna zdobyła 21 trofeów. Abramowicz sięgnął po większą liczbę czołowych zagranicznych menedżerów niż Florentino Pérez w Realu Madryt – wśród zatrudnionych na Stamford Bridge byli najlepsi z  najlepszych: Gullit, Vialli, Ranieri, Mourinho, Scolari, Hiddink, Ancelotti, Rafa Benítez, Conte. Dzięki tej strategii Chelsea za panowania Abramowicza zdobyła więcej tytułów niż jakikolwiek inny angielski klub, więc kibice wybaczali mu wszystko, nawet fakt, że był jednym z oligarchów Putina. Ten model funkcjonował dopóty, dopóki aktywa Rosjanina nie zostały zajęte, a nikt nie wyobrażał sobie takiego scenariusza do chwili, gdy Rosja napadła na Ukrainę w lutym 2022 roku.

O książce:

Jak Premier League stała się globalnym fenomenem?

Kiedy 20 lutego 1992 roku powołano do życia Premier League, nikt z założycieli nie mógł przypuszczać, że ten obliczony na zwiększenie zysków telewizyjnych projekt trzy dekady później okaże się globalnym fenomenem.

Jest tu wszystko, co w dziejach Premier League najważniejsze. Tragedia na Hillsborough, która wymusiła na klubach modernizację stadionów i poprawę komfortu widzów. Historia Davida Beckhama, pierwszego piłkarskiego celebryty, w barwach Manchesteru United. Przyjście Érica Cantony i towarzyszące mu skandale. Arabskie, azjatyckie, amerykańskie i rosyjskie fortuny, które wyniosły Premier League na inny poziom. Zróżnicowanie i ewolucja piłkarskiej publiki, która wyeliminowała z trybun stadionowych chuliganów.

Jimmy Burns, ceniony dziennikarz sportowy i autor kilku książek o futbolu, zabiera czytelnika w pełną anegdot i ciekawostek podróż przez trwającą już ponad trzy dekady historię Premier League. W barwny sposób opisuje właścicieli o szemranej reputacji, genialnych menadżerów, fenomenalnych zawodników, kibiców, a nawet tzw. WAGS, czyli żony i dziewczyny piłkarzy. Ale Premier League to również coraz większe pieniądze i coraz bardziej zaciekła rywalizacja – i właśnie dlatego żadne rozgrywki sportowe na świecie nie budzą takich emocji i zainteresowania.

https://bit.ly/chelsea-premierleague

Author: sebek9403

Sebastian Romanowski

Źródło: własne